Jak każda para mieli swoje rytuały. Jednym z milszych był ten ze wspólnym gapieniem się na księżyc, jeśli niebo pozwoliło. Czasem był wielki i pomarańczowy, innym razem przypominał chrupki rogalik. To właśnie takim nowiem zachwyciła się raz tak bardzo, że pragnęła poinformować męża, nie czekając na wieczorne spotkanie przy stole.

Chciała tak szybko, sms-em, drugą ręką trzymając kierownicę.

Ten z naprzeciwka też chciał szybko, chciał zdążyć. Mąż dowiedział się o rogaliku z wersji roboczych sms-a.

***

Obiadokolację mieli zjeść razem, ziemniaki już parowały w kuchni, jeszcze tylko jajko na patelnię i szybki posiłek gotowy. Tyle wystarczy, w końcu wczoraj była wystawna kolacja – jej mały chłopiec wzorowo zdał za pierwszym.

Posiłek zjadłaby sama, gdyby nie zemdlała podczas wizyty policjantów. Mówili o jakimś drzewie.

Ile jeszcze osób musi zginąć na przejściach dla pieszych?

***

Buraku, skąd się urwałeś? Z wiochy, gdzie jedno rondo tylko jest? Dalej też będziesz jechał pięćdziesiąt na godzinę? Po kilku głębokich westchnięciach czas w końcu na porządny manewr, wyprzedza tego ślimaka spod miasta, już on mu pokaże, jak się jeździ. Dodaje gazu, już mknie lewym pasem, dwadzieścia lat doświadczenia za kółkiem nie może się mylić.

Ale może czegoś nie zauważyć. Samochodu, który zatrzymał się na pasie obok, tuż przed zebrą.

Ale może kogoś nie zauważyć. Doświadczenie zapomniało o czasie reakcji, czternastolatka leży w kałuży krwi, za chwilę będzie tu kałuża łez rodziców. 

***

Zbył milczeniem jej PMS-a, w nerwach chwycił rower i odtwarzacz mp3. Powiedział, że nie wie, kiedy wróci. Był oświetlony, jechał przepisowo, ale aby to wystarczyło, potrzeba jeszcze dobrych kierowców.

Ten nastrój u żony to nie był PMS. Okres nie nadszedł, tak jak głowa rodziny nie wróciła już do domu. Małe rączki stawiały znicz na pomniku taty.

***

Po imieninach u Stefana wsiadła z Romanem do samochodu. Dzieciaki z tyłu zapięte, ona zapięta, Roman też. No, może nie do końca trzeźwy jest, ale pijany przecież też nie, już dwa razy tak prowadził i się nic nie stało. W końcu do domu to kwadrans jazdy, we wsi to ruchu nie ma w ogóle, a żaden sąsiad przecież po nich nie podjedzie. Pieszo będą szli? Ach, mogła to prawo jazdy zrobić w siedemdziesiątym pierwszym…

Imieninowego Stefana kolejny raz zobaczyła z perspektywy łóżka w szpitalu. Nie poznała szwagra. Na tę chwilę nie poznaje nikogo.

***

Zdawał na prawko pięć razy. Pięć razy przy pierwszym podejściu. Punkty po każdym egzaminie mnożyły się do nieskończoności wynoszącej dwadzieścia cztery. Żadna to kara: kolejny raz stracić uprawnienia. Żadna to kara: zawiasy. Żadna, w porównaniu z każdą chwilą życia po tej jednej, w której lekarz powiedział o śmierci współpasażerki.

Trzeci rok rośnie liczba zabitych na przejściach dla pieszych

Czekając na autobus na którymś z bydgoskich przystanków, na elektronicznej tablicy – oprócz rozkładów jazdy – zobaczysz twarde dane. W 2018 roku na drogach kujawsko-pomorskiego zginęło 170 osób. Proszą, byś nie był następny.

Ja też proszę.

Photo by Ian Valerio on Unsplash