Mam wyjątkową umiejętność kodowania różnych rzeczy w głowie. Nie wynika to z tego, że jestem żoną dobrze rokującego programisty, bynajmniej. Życzenia – kody zostają wymyślone, oddalone wgłąb głowy, pracują pod nieobecność mojej świadomości i zwracają rezultat.
Rzecz działa od lat, polecam. A wygląda to tak.
Historia pierwsza – uważaj, co mówisz
To był wyjątkowy czas picia whiskey o 13:00. Prawdopodobnie ona, w połączeniu z promieniami południowego słońca, załomotała do drzwi obszaru Broki w mojej głowie i kazała powiedzieć:
– Myślę, że mamy dużo dobrych rzeczy do powiedzenia. Nagrywajmy to.
Tak to jest z alkoholem o trzynastej. Nie dość, że masz dużo do powiedzenia, to jeszcze myślisz, że jest to dobre i warte uwiecznienia.
Cóż, różne są drogi poszukiwania siebie.
Kilka tygodni później, kiedy południowe słońce było już tylko wspomnieniem i nadszedł czas spędzania całej jasnej części dnia w pracy, usłyszałam z drugiego pokoju:
– Ktoś sprzedaje mikrofon.
Mam takie skrzywienie: kiedy do moich zmysłów dociera cokolwiek o mikrofonie, myślenie wyłącza mi się jak siedemnastolatkowi, który zobaczył biust koleżanki.
Nie zdziwiło mnie zatem, że powiedziałam z automatu:
– To kup.
Ach, ta moja moc sprawcza za całe sto pięćdziesiąt złotych polskich.
Historia druga – uważaj, co piszesz
Rozsądne postanowienia noworoczne to złoto; nawet się nie zorientujesz, kiedy pojawia się myśl: Ej, przecież o to walczyłam! Choć pokrętne są drogi docierania do celu.
Na początku tego roku napisałam na blogu, że chcę więcej czasu spędzać w kuchni. I stało się: nie dlatego że kupiłam sobie nadzwyczaj urodziwy fartuszek albo że z chwilą włożenia mi na palec GPSa przez KzB, moja szósta klepka postanowiła zniknąć z głowy i przenieść się w okolice piekarnika i miotły.
Warunki stawiała zwykła chęć oszczędności. A potem zrobiło się mniej przewidywalnie – przeczytałam książkę Zjadanie zwierząt i po tygodniowym kacu moralnym i poczuciu, jakbym kulała się po świecie na jakichś silnych znieczulaczach, weszłam do kuchni na stałe.
Tarty seler i bulgocząca cieciora żądały akompaniamentu, a ja chciałam, by moje kuchenne podróże nie kończyły się tylko wizytą w toalecie. Chciałam spożytkować ten czas podwójnie. Zaczęłam więc poznawać świat za pomocą podcastów.
I co z tego? To, że
Historia trzecia dopiero się tworzy
W podcastach i audycjach radiowych uwielbiam to, że – o ile mamy odrobinę podzielności uwagi – są nienarzucającym się tłem dla innych czynności. Lubię tę formę tak bardzo, że nie chcę być wyłącznie słuchaczem i odbiorcą. Dziesięć lat w radiu tak do mnie krzyczy… albo to wydane sto pięćdziesiąt złotych.
AGATAMUSZ – PODCAST
Liczę na to, że rowerowe, głosowe odcinki będą umilać Ci postój w miejskich korkach. Albo towarzyszyć podczas rowerowych wypraw, jeśli tymi korkami od dawna gardzisz. Czasem usłyszysz tylko mnie (wyjątkowo nie w wydaniu: dokręcamy!!!), czasem dołączy do mnie KzB, Współdetoksiak, q84fh albo inne persony nie raz wspomniane w tekstach na blogu.
Odcinki nie będą długie. Takie w sam raz na pilnowanie szklącej się cebuli albo na szybki spacer.
Kto woli czytać, niechaj się nie martwi. Podcast w większości przypadków będzie przedłużeniem blogowych tekstów albo ich głosową wersją. Pierwsze skrzypce w obu formach wciąż będą grać indoor & outdoor cycling, zdrowe podejście do wysiłku fizycznego i diety, autoironia i dystans.
To, po co tutaj wracasz.